آواره

آواره نيمه شب بود و غمي تازه نفس ره خـوابــم زد و مـــانــدم بــيــدار ريــخــت از پــرتـو لــرزنـده شـمــع ســايـــه دسـتــه گلـي بـــر ديـوار هـمـه گـل بود ولي روح نداشـت سايـه‌اي مـضـطـرب و لــرزان بود چهره‌اي سرد و غم انگيز و سياه گــويـيـا مــرده ء سـرگــردان بـــود شمع خاموش شد از تـنـدي بـاد اثــر از ســايــه بـــر ديــوار نـمــانـد كس نپرسيد كجا رفت ؟ كه بود ؟ كــه دمـي چـنـد در ايـنـجا گذرانـد ايــن منـم خستـه درين كلبه تنگ جسم درمانده‌ام از روح جـداست مــن اگــر سايــه ء خـويـشم يـا رب روح آواره مـن كـيـست ؟ كجاست ؟